Als nieuw lid naar de jaarlijkse ledenvergadering van de tuinvereniging gaan is niet niks. Geen idee wat ik zou kunnen verwachten. Ik had gehoord dat ik echt moest zorgen dat ik op de jaarvergadering aanwezig zou zijn, want dat werd als heel belangrijk gezien. Bang was ik wel dat ik misschien nu al een slechte buur zou zijn, met mijn strobalen, die toch hier en daar een strootje verliezen in de wind.

Ik had braaf van tevoren de agenda gelezen, de documenten gescand, de gewijzigde documenten nogmaals maar met minder interesse gescand en wel gezien dat er gestemd ging worden over twee onderwerpen waar ik voor warm loop: duurzaamheid en communicatie bij overdracht van de tuin.

Er was een werkgroep in het leven geroepen vorig jaar, zo las ik in het verslag, met als taak om het huishoudelijk reglement aan te scherpen. Daaruit kwamen wat suggesties en die waren duidelijk in rood gedrukt met optie A en optie B. So far so good.

Toch was het hele ding in tuindersjargon, waardoor ik bij de tweede optie niet goed wist welke van de twee ik moest kiezen wilde ik de juiste keuze voor mijzelf maken. Het was listig en lastig verwoord. Daar zit je dan, eerste rang, naast iemand die je gelukkig kent vanuit Groei & Bloei en mijn tennistas naast mij want direct na de vergadering ging ik naar tennisles. Dat was het plan…

Want ik had nog nooit een ledenvergadering meegemaakt. En wist niet dat men zo fel kon zijn over zoveel kleine details. Achter mij zat een heer op leeftijd te brullen, maar hij was zeker nog niet de oudste van het stel. Er was zelfs een heer van 93 die zich afvroeg of zijn nicht zijn tuin kon overnemen, maar het antwoord was nee. Wel je vrouw! Lachend zei hij ‘Ja maar die is ook al 91. Dat gaat ‘m niet worden…’ De heer achter mij dook met een felheid die aan woede grensde op alle details en wilde eigenlijk de discussie die vorig jaar gewoed had weer opnieuw voeren. Gelukkig was de vertrekkend voorzitter rustig en doortastend, en sprak dit lid menigmaal toe, dat dat niet zo’n zin had. De felle man was 15 jaar voorzitter geweest en wist er duidelijk veel van af. Een verhitte strijd tussen twee voorzitters speelde hier.

De tijd kroop voorbij, er was geen koekje, ik kreeg honger, ik kreeg het benauwd dat ik mijn tennisles niet zou halen en ik moest ook bijna steeds lachen om de theatershow die het ook een beetje was. Er werd geen nieuwe voorzitter gekozen, ik twijfelde nog een moment of ik mij zou aanbieden, maar zag mij niet zo kalm deze tuinders dirigeren dus dat werd een innerlijke nee.

En toen mochten we eindelijk stemmen. Er zijn meer dan 40 tuinen op het complex en er waren 25 mensen. Beide stemmingen waren met meerderheid voor strenger beleid, verbod zelfs op kunstmest en het gebruik van niet biologische middelen. Hier ben ik zeer tevreden over. En ook dat de tuin schoon opgeleverd moet worden, maar wel in overleg met de nieuwe pachter, of gebruiker, hoe je dat ook noemt. Mijn tuindersjargon is nog niet op peil.

Ik had nog ruzie kunnen krijgen. Gelukkig heb ik me als nieuw lid misschien wat dommig, maar niet onbehoorlijk gedragen. Bij het punt over het opleveren van de tuin snapte ik de omschrijving niet en vroeg om opheldering. Veel woorden over opstallen en gebouwen en hoe groot die wel of niet mochten zijn, maar niets over bomen of struiken en planten die nog in de tuin staan. Wat mij verbaast als tuinvereniging. Ik wilde weten waar die categorie onder viel voor de keuze die ik dan weloverwogen kon maken. Ik heb altijd geleerd dat er geen domme vragen bestaan. Niets is minder waar bij een vergadering op de tuinvereniging. Ik werd toegeblaft dat ik niks te zeggen had over wat er op de tuin staat, dat dat eigendom van de gemeente is. Wat een emoties! 

Het antwoord wat ik uiteindelijk kreeg was dat planten, bomen en struiken, de drie letters ‘etc’. achter het woord opstallen zijn. Dank u. Die optie heb ik gekozen toen ik in tijdnood nog net mijn arm in de lucht kon gooien alvorens ik de vergadering voortijdig verliet.

Ik heb niets gehoord over mijn strobalen, ben nog niet aangegeven en ben na de tennisles heerlijk aan het voorzaaien gegaan in de kas. De strobalen moeten nog even wachten.

De lathyrus, bietjes, kamille en sugarsnaps steken ondertussen hun kopjes al voorzichtig boven de grond uit. Het is steeds boven de 25 graden in de kas, waarvan mijn lieve man de groene alg van de raampjes heeft gelapt en ik ben domweg gelukkig op mijn tuin.

Met de groeten van moesmeisje Rijs.