Voordat we op reis gingen had ik een filmpje op instagram gezien om makkelijk een stuk gras in een groentebed te veranderen. Dit vanuit het NO dig principe. Wat ze doen is: in het najaar een stukgrasveld afdekken met een dikke laag karton, dat goed natmaken en dan grove niet gecomposteerde compost erop uitrijden. Ze omranden het stuk met oude dakpannen en ander materiaal dat voorhanden is. Over het grove onverteerde materiaal komt dan een dikke laag compost. En daarin ga je planten. Simpel en afdoende.

Een aanzienlijk stuk van mijn tuin is nog grasveld en dat wordt dus een nieuw moestuinbed gebruik makend van deze methode. Om een start te maken heb ik in oktober met alles wat ik kon vinden het stuk gras afgedekt zodat het zou afsterven. Ik dacht dit gras is zo volhardend, ik laat het afsterven en begin dan nog schoner…Ik pakte oude stukken worteldoek, lege plastic zakken van tuinaarde, plastic, ramen, karton, planken… een ratjetoe aan materiaal. Toen ik het er in januari afhaalde had ik verwacht dat het gras er sneu en bleek bij lag, en ik het er met een laffig gebaar wel uit zou kunnen trekken, maar het tegendeel was waar. Het bood nog steeds stevig weerstand, ook mijn schoffel kon er niks mee. Project Gras Uitrekken mislukt. Nouja, dan laten we het maar. Dat doen ze in het filmpje ook. En NO dig is NO dig. We gaan niet spitten. Zij gebruiken in het filmpje halfvergane compost en ander organisch materiaal bovenop de laag karton. Ik was bang dat mijn eigen compost te veel van het gras bevat wat ik juist probeer kwijt te raken, dus dat ging ik niet gebruiken. Dan zaai ik boven op mijn nieuwe bed gewoon weer een grasveld. Ik was al aan het googelen geslagen toen ik een berichtje kreeg of ik mee wilde doen met de vier moestuindames van verderop, die grove eco compost zouden laten bezorgen. Dus op een vrijdagmiddag stonden daar twee big bags op het pad. Twee kuub heerlijk vette compost. Mijn man hielp met uitscheppen en -rijden. Het was zoveel dat we nog wat extra bedjes gemaakt hebben. En toen was er nog een halve bigbag over! Dus ben ik begonnen de bedden rondom de strobalen te bedekken. Daarna was er nog over! Tijd om de nu echt goed gecomposteerde strobalen aan te pakken. Ik heb er een gedeelte uitgeschept en getrokken en als een bloembak gevuld met compost. Wat ik eruit trok heb ik weer als mulch gebruikt tegen het kweekgras dat rondom de balen groeit.
Het krioelt van het leven in de balen. Mooie rode wormen! De mestwormen die je in een composthoop wil. In de ongeveer twintig strobalen kwam ik twee keer een slakkeneitje tegen. Die heb ik kapot geknepen en een schietgebedje gedaan. “Please please laat het een slecht slakkenjaar zijn!”

We zijn door het dolle hoe mooi het er nu uitziet! Er zijn echt paden tussen de bedden aan het ontstaan die logisch aanvoelen. We hadden niet een heel strak uitgedacht tuinplan, die van ons ontstaat organisch. Passend bij onze manier van tuinieren. Er is enorm veel plantplek bijgekomen, je krijgt er bijna plantvrees van.
Alles ligt klaar om in gebruik te worden genomen. Voor de zekerheid zijn we nog een keer naar onze tuin gegaan met onze laatste troef tegen de slakken; Pia de kip. Ze zat eerst wat onwennig vanuit haar transportmandje wat aan de grassprietjes te pikken, maar daarna ging ze los. Ze heeft zich volgevreten aan gras, slakkeneitjes (hoop ik) en vooral alle wormen en zaadjes die ze kon vinden.

Zo gezellig tuinieren met Pia erbij. Jammer dat het verboden is op het moestuincomplex. Kippen horen erbij in de permacultuur. Ze eten je slakken op, ze wieden gratis en voor niets, ze bemesten in het voorbijgaan en ze geven je heerlijke eitjes. We hebben onze Pia weer ingeladen en nu is het grote verheugen aangebroken. Verheugtijd noemt mijn man het. Een verasssing is leuk, maar verheugen op iets nog meer. En daar ben ik het roerend mee eens. (Wel heb ik stiekem al lathyrus in de week gelegd en gezaaid, voor 75 euro aan biologische zaden gekocht en pootaardappelen besteld. Allemaal bijdragend aan meer verheugplezier).
Ik wens iedereen een weelderig moestuinjaar toe, zonder slakkenvraat.

Groeten van Moesmeisje Rijs.