Zodra de lindebomen in onze straat hun blad laten vallen probeer ik de gemeentelijke veegmachine voor te zijn. Met bezem en blik veeg ik zoveel mogelijk blad bij elkaar en als de buurmannen met hun bladblazers in de weer gaan sta ik er bij om de speciaal daarvoor bestemde groen container te vullen.
Onze oude goedlachse buurman zei elke herfst als ik dit deed; “Jolanda , het goud ligt op straat!” En gelijk had hij.
De groen container gooi ik leeg op de graspaden, vermeng het met blad van onze eigen bomen en ga er met de grasmaaier overheen. Dit fijngemaakte blad verspreid ik in de borders als mulchlaag. Elk jaar een nieuwe laag van een paar centimeter dik. Dit klusje is mijn manier om de tuin winterklaar te maken.
Het bodemleven kan aan de gang en elke keer verbaas ik mij erover hoe snel dit wel gaat. Als de vroege voorjaarsbolletjes de grond uit komen ligt er nog maar een klein beetje blad, net genoeg voor een mooi natuurlijk plaatje.
In maart strooi ik daar dan nog eens een paar centimeter goede compost overheen en zo heb ik de grond in een aantal jaren verbeterd van puur zand naar een humusrijk tuingrondje met goed vochtvasthoudend vermogen. Ik hoef dan ook zelden water te geven, zelfs in deze warme zomers.
Bladaarde is goud voor de tuin! In plaats van het blad direct in de border te strooien, kunt U het ook eerst opslaan in jute zakken, wat zand erover (dat versnelt het proces) en vochtig houden. In korte tijd heeft U zelf mooi bladaarde.
Deze week zag ik op Netflix een interessante documentaire “ Kiss the soil “ en waarvan ik denk dat iedereen die eigenlijk eens zou moeten zien. Ik kan hem U van harte aanbevelen! 

Jolanda