Een perfecte zandbak, dat kwam tevoorschijn toen ik de tegels uit mijn voortuin lichtte. Dan kun je natuurlijk in de weer gaan met zakken tuinaarde en allerlei bemesting, maar ik besloot het eens anders aan te pakken, gewoon, als experiment.

Het eerste jaar strooide ik alleen een dun laagje compost en zaaide die in met een eenjarig bloemenmengsel. In het voorjaar maaide ik die tot de grond af en bedekte daarmee de bodem. Daartussen plantte ik de eerste vaste planten, die van nature groeien op zeer zanderige, voedselarme plekken. ’s Winters ver-zamelde ik vervolgens bladeren uit de omgeving die ik over de bodem strooide en wat ik in het voorjaar snoeide, legde ik daar bovenop. In-middels ben ik zes jaar verder. Nu groeien er aan één kant fruitstruiken en een appelboom, de andere kant heb ik expres wat armer gelaten. De tuin is een grote, groene ontploffing, zoals ik het altijd graag noem.

In de natuur bestaan (bijna) overal wel oplossingen voor. Een bos heeft ook geen (kunst)mest en bewatering nodig. Want een ecosysteem onderhoudt en voedt zichzelf. En als ecologisch tuinier kun je dat als uitgangspunt nemen. De natuurlijke processen in je voordeel gebruiken kan een hoop werk en geld schelen én maakt de tuin bovendien een stuk levendiger. Zo heb ik in mijn voortuin gebruik gemaakt van dat er altijd wel planten te vinden zijn voor bepaalde omstandigheden. Goede tuingrond en veel zon zijn niet noodzakelijk voor een mooie, bloeiende en boeiende tuin! Zelf kijk ik ter inspiratie het liefste naar natuurlijke situaties in de omgeving, zoals in dit geval de armere, drog-ere delen van de duinen. De planten die daar groeien hebben speciale gereedschappen gemaakt om daar te overleven.

Het tweede wat ik gedaan heb in mijn voortuin is gebruik maken van een proces wat natuurlijke successie heet. Ieder landschap bouwt indertijd de bodem op, waardoor deze beter en meer voedingsstof-fen kan vasthouden. Zo kan het uiteindelijk tot een bos uitgroeien. Door de bodem ieder jaar weer te bedekken met al het materiaal wat ik snoeide, met als extraatje af en toe een lading bladeren daar waar nu het fruit groeit, trad minder erosie op door felle zon, wind en harde regen, zodat de grond sneller verbetert. Bovendien kwamen de voed-ingsstoffen uit het dode materiaal vrij om de bodemorganismen en zo de planten te voeden. Nu is de aarde prachtig korrelig van structuur en nog lang vochtig, terwijl daar in die zes jaar maar een klein beetje

compost aan te pas is gekomen. Watergeven doe ik niet. Van zandbak naar oase, puur door gebruik te maken van wat de natuur het beste doet: groeien!

Iris Veltman

Iris’ Garden Ecology www.irisgardenecology.nl (lees ook mijn eens blog)