Het leven gaat door. Het gras groeit als een malle met die bakken water en warme dagen tussendoor. En dat gras moet weg!

Ondanks dat ik als een slak onder een van mijn strobalen wilde gaan schuilen heb ik gezocht naar oplossingen die bij mij en mijn manier van tuinieren passen, om mijn buren “te vriend” te houden. Oplossingen die me niet dwongen om mezelf een hernia te spitten. Of mezelf af te vallen. Ik wil niet spitten, ik wil de grond met rust laten en verbeteren waar nodig. Trouwens, creatief zijn is niet eens mijn hobby, het is mijn werk! Na wat gemok en geschrijf in Groei & Bloei was ik er wel overheen.

Stap 1. Mijn man had de eerste ronde schadebeperking gedaan en ervoor gezorgd dat er zo’n 50 cm rond de grens met mijn buurmannen “schoon” was.

Een paar dagen later heb ik mezelf weer schoorvoetend laten zien op het tuincomplex en soms was ik er zelfs al om 7 uur. Toen zag ik de buurman wél, die beweert dat wij er nooit zijn.

Ik probeer mijn teflon pakje aan te doen als ik naar de tuin ga, want ik heb besloten dat ik mijn plezier niet ga laten vergallen. Afkeurende blikken probeer ik zo van me af te laten glijden. Het zal langzaam maar zeker heus wel gaan veranderen in met de natuur mee tuinieren. Dat is gewoon de toekomst. Ik ben iets te Avantgarde gardener denk ik.

Stap 2. De paden afdekken met karton en daaroverheen houtsnippers. Ik had een BigBag met heerlijke ruikende Franse dennensnippers in de tint rood laten komen. Ik hoopte daar de paden en de randen naar de buren mee te bedekken. Alles tegen het bijkruid of onkruid. Het universum had mijn wens gehoord dus de dag van houtsnippers storten stond er een vrachtwagen voor ons huis waar een bizarre hoeveelheid groot karton uit kwam.

Zo’n halve kuub snippers kost rond de 200 euro. Niet niks. Ik heb onderzoek online gedaan en het moest toch echt wel een paar centimeter dik gestrooid. De kruiwagens kwamen en gingen, we harkten mooie paden en het begon zowaar op een moestuin uit een hip moestuinboek te lijken.

Hoe big zo’n bag ook is, de bodem kwam te snel in zicht. Waardoor we nog steeds een aanmatigend grasveld hebben. Bij de buurgrens kwamen we halverwege aan een kant, en rondom de bessen, abrikozen en bramen hebben we het ook wat random gespreid. Even weer sparen voor een volgende lading. Of iemand moet een gouden tip hebben en van zijn snippers af willen. Ik meld me hierbij aan.

Iedereen heeft me gewaarschuwd. Het kost echt heel veel tijd, een moestuin. Ook een moestuin opzetten blijkt nu. Ik doe het met kleine stukjes die ik ontgin, ontdoe van wat ik niet wil en dan geef ik dat stukje compost, liefde en wat om te groeien. Zaaien heeft weinig opgeleverd, maar daar geef ik de slakkenplaag dit jaar de schuld van. Zo heb ik mooie bijzondere groenteplantjes gekregen van Hans, een aardige buurman verderop uitgezet en die doen het prima! De slakken zijn ook wat in de war van de warme droge dagen meen ik, en ik heb systemen bedacht die zonder slakkenkorrels lijken te werken. JA! Er blijft iets staan! Er begint iets te groeien.

Ik heb hele stellages met kopergaas gebouwd om mijn courgetteplantjes. De laatste die de kweker voor me had. Een zielig stel, maar goed, ik heb me over ze ontfermd. Met satéprikkers heb ik twee burchtwallen koper om de plantjes heen gezet in de strobaal. Het zijn net ridders in een maliënkolder. Ook heb ik bodemloze plastic potten beplakt met kopertape en nog meer variaties uitgeprobeerd.

Er is wat aan het groeien, zonder slakken te vermoorden. Dat is me gelukt!

En nu heb ik de smaak te pakken. Toch nog weer een ronde courgettezaden voorgezaaid, cosmea en goudsbloemen gezaaid, geplukt van mijn Lathyrus Odoratus (hemels) en gegeten van de mooie sla van buurman Hans. Ook een verrukkelijke pesto van de bijzondere naar anijs smakende basilicum uit een Italiaanse Hortus gemaakt. Vervolgens reden we laatst langs een grote akker waar net mais geplant was. Ook ver in de berm, buiten de hekken stonden jonge scheuten. En die staan nu veilig in mijn tuin. Lekker met de strobalen in hun rug tegen de wind. Ik hoop dat de zomer doorzet, zodat mijn eerste seizoen nog meer oplevert dan wat ik net beschreef.

En nog meer goed nieuws. Onze kikker heeft het enorm naar zijn zin in ons piepkleine vijvertje bij de kruidenspiraal. Zou hij de reden zijn dat de slakken minder opvreten? Of toch het egeltje dat verderop een mooi huisje heeft bij een andere buurman? Ik ben er in ieder geval blij mee.

Nou zomer, nu jij nog even doorpakken!

Groeten van Moesmeisje Rijs